“Mijn medewerkers vinden mij niet benaderbaar, terwijl mijn deur altijd open staat”.
Het was een hele stap om naar me toe te komen. Hij ziet er verslagen en kwetsbaar uit, met een tikkeltje verharding om zijn mond en ogen. Hij vertelt me over zijn bedoelingen die niet gezien worden, hoe hij daarop wordt aangesproken en hoe onrechtvaardig dat voelt. Ik zie dat hij vecht tegen zijn tranen, maar ze mogen er nog niet zijn…
De kleine jongen
“Wie vertelt me dit verhaal”, vraag ik. Is dit de volwassen man tegenover me of de ‘kleine jongen’ in jou? Hij kijkt me enigszins geschrokken aan. En dan, kwetsbaar en enigszins betrapt: “De kleine jongen”. Even is het stil. “En waar heeft die kleine jongen zich ooit zo voor af moeten sluiten?” vraag ik hem…. “Van mijn vader“ antwoord hij direct…..en hij vertelt over een afwezige vader die zich vooral kon laten zien in scherpte of afkeuring. “Niets wat ik deed was goed genoeg”, zegt hij.
“Ik sloot me af, deed alsof het me niet raakte"
“Wat was jouw manier om daarmee om te gaan als kind?”. Hij denkt hier even over na. “Ik sloot me af, deed alsof het me niet raakte…en ik ging heel hard werken, want dat werd gewaardeerd”. En terwijl hij dit uitspreekt verstrakt direct zijn gezicht. Het raakt me wat hij vertelt. Want ook ik ken het terugtrekken zo goed, iets wat ik als kind zo goed kon maar me nu als volwassene niet meer dient.
Langzaam zie ik dat hij meer contact maakt met zichzelf. Dat hij met verwondering naar zichzelf luistert. Alsof de kleine jongen nu pas ruimte krijgt in de volwassen man en leidinggevende die tegenover me zit. “Klopt het dat je dat in je volwassen leven nog steeds doet? Je afsluiten, doen alsof het je niet raakt en heel hard werken?” Hij knikt verslagen. “Maar hoe kan ik het dan anders doen”, vraagt hij me. “Je bent al begonnen”, vertel ik. “Door het aan te kijken en hiermee te gaan werken. De eerste stap heb je al gezet vandaag, want je hebt mij toegelaten”.
De geschiedenis die blijft spreken
Een greep uit een eerste coachingsgesprek met een leidinggevende die vastloopt in relaties met zijn medewerkers omdat oude patronen zich in het heden blijven herhalen, onbewust en onbedoeld. We nemen onze geschiedenis mee in ons volwassen leven, ook in ons werk. Het goede nieuws is dat je, door dit echt aan te kijken, je meer vrijheid in reactiemogelijkheden ontwikkeld.
Stel jezelf maar eens de vraag wanneer je vanuit spanning of geraaktheid reageert: “wie is er nu aan het woord? Je ‘kleine’ of je ‘volwassen’ ik?”
Note: dit verhaal is geanonimiseerd om de privacy van de coachee te garanderen.
Reactie plaatsen
Reacties