Onrust is één van de meest gebruikte woorden als ik aan zorgleidinggevenden de vraag stel “wat houd je als leidinggevende het meeste bezig”. Er is veel onrust en hoe los ik dat op of hoe zorg ik voor meer rust in mijn team?
Onrust door personeelstekort, onrust door vertrekkende collega’s, onrust door veranderingen, onrust door onzekerheid, onrust door innovaties. Eigenlijk is onrust de nieuwe zekerheid van de huidige tijd. Want het werk is nooit af, de zorg kan altijd beter, collega’s wisselen van baan, innovaties liggen alweer op de loer en de zorg moet ook nog eens goedkoper.
We leven en werken in een tijd waarin complexiteit, continue verandering en onzekerheid de boventoon voeren, ook in de zorg. En dit gaat waarschijnlijk niet meer veranderen.
Als we “onrust” als een gegeven gaan beschouwen, kunnen we er dan mee leven dat deze niet weg gaat? Onrust blijft vooral bestaan als we er weg van willen. In ons hoofd voelt het een rommeltje en we hebben er oordelen over. De onrust moet het liefst zo snel mogelijk worden opgelost. Als we in ons hoofd blijven malen zet dit aan tot controlegedrag. Nog meer oplossen, meer regels, harder werken, protocolleren, dingen zelf doen omdat dat sneller gaat. Als we, in tegenstelling tot de reflex van controle, kunnen “zijn” met de onrust (en jee wat klinkt dat zweverig), dan kunnen we voelen wat er in ons lichaam gebeurt.
Als ik mezelf op zo’n moment toesta te voelen wat er in mijn lichaam gebeurt, dan pas voel ik de spanning in mijn buik, voel ik de onzekerheid en de angst over datgene waar ik geen controle over heb. En dat voelt in het moment niet fijn. Een letterlijke onrust waar ik het liefst uit wil. De neiging om nog een keer door mijn instagram te scrollen. Dat er ineens stapels was liggen te wachten en mijn mailbox plots heel verleidelijk is. Wij mensen willen weg van spanning, terwijl het antwoord of de ruimte juist daar te vinden is. Het antwoord op de spanning en onrust is deze daadwerkelijk toe te laten en te voelen. Wanneer ik echt bij de spanning kan zijn, in het oog van de storm, dan ontstaat er ruimte en komen de nieuwe inzichten als vanzelf.
Ik ben nieuwsgierig naar jullie ervaringen met onrust in de zorg en hoe jij daar een weg in vindt. Wil je dat delen, laat gerust een comment achter.
Reactie plaatsen
Reacties